دو- نیم

من آدم نسبی هستم. تمام حرف ها قول ها صداقت ها دروغ ها احساس ها لمس ها تندی ها خوشحالی ها دلتنگی ها اعتقاد ها غم ها و همه ی همه ی جزئیات و کلیات من خالی از قطعیت اند. تکلیف من با خودم معلوم نیست.
به آخرش نیازی نیست که برسی چون نسبیت پایان قطعی نداره و همیشه در وسط راه کم میاری و فقط یک راه داری، کنار گذاشتن و رفتن و شاید برگشتن بدون قطعیت ماندنی